Rzecz ma się następująco: jedni twierdzą, że to rozrywka dla prostaków, synonim braku dobrego smaku oraz "wieśniackich imprez w remizach". Inni otwarcie przyznają (i chwała im za to), że słuchają, a nawet przepadają za tą pogardzaną przez wielu muzyką.
Nie da się ukryć, że utwory tego gatunku są skonstruowane bardzo prosto i tak na prawdę składają się z powtarzanych w kółko kilku fraz. Nie da się też ukryć faktu, iż większość teledysków to historyjki o:
a) dziewczynie z blokowiska i dresiarzu, który śpiewa, bo liczy na to, że zwróci uwagę niewiasty
b) facecie, który śpiewa bo właśnie stracił wcześniej zdobyte zainteresowanie niewiasty
c) parze, która właśnie przeżywa najpiękniejsze chwile, tańcząc wokół samochodu (najlepiej jeśli w tle jest blok) lub ewentualnie nim jadąc.
Powyższe stwierdzenia, to tylko przykłady najczęstszych zarzutów wobec disco polo.
Pragnę jednak zauważyć, że wiele hitów (takich jak np. "Jesteś szalona" ) przeszło do historii i jest już określanych mianem klasyki. Dodatkowo jest to dobra rozrywka dla wszystkich i nawet jeśli ktoś twierdzi, że nie zniża się do poziomu "plebsu" zachwycającego się tymi płytkimi tekstami, to i tak zna starsze oraz nowe kawałki (ciekawe skąd?).
I po co ta hipokryzja? Czy udawanie, że gardzimy disco polo i nigdy go nie słuchamy coś nam daje?
No, chyba, że rzeczywiście wolicie poważniejszą muzykę. W takim razie nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć wam dobrej zabawy w gronie znajomych podrygujących do Chopina.
Chyba, że wolicie Beethovena...
wszyscy się wypierają, że nie słuchają, a na weselach szaleją jak opętani. więc jak to jest?
OdpowiedzUsuńTo jest takie wypieranie się "bo co sobie pomyślą jak powiem, że nawet lubię?". Ale ja tam jestem za tym żeby nie udawać :)
Usuń